Vervolg Haifa

17 en 18 januari. De zaterdag is hier de sjabbat, de rustdag. In Haifa is het niet zo oorverdovend rustig als in Jerusalem maar verschil is er wel. Wij begonnen de dag na een gezamenlijk ontbijt met de gang naar een messiaanse gemeente die uit Jezus als hun Messias belijdende Joodse en Russische Israëliërs bestaat plus christen Arabieren. Deze wonderlijk samengestelde gemeente wordt geleid door een Arabische voorganger.
De dienst was een aangename mix van getuigenissen zingen en een preek die gehouden werd door de directeur van het ernaast gelegen bejaardentehuis Ebenezer. Hier gaan we morgen nog een bezoek brengen. De preek ging over het voorwerp staf. Het is aan de ene kant een praktisch gebruiksvoorwerp, bv van een herder. Aan de andere kant wordt er ook autoriteit aan verleend. De diensten duren hier rustig 2.5 tot 3 uur, dit is dan wel inclusief koffie en fellowship. Tijdens dit laatste hadden verschillenden van ons weer boeiende gesprekken. Al met al was het ongeveer half twee voor het pand verlieten om ons tegoed te doen aan een warme maaltijd in een Arabisch restaurant. Na deze smulpartij, want dat was het, hadden we een ontmoeting met Johanneke, een Nederlandse vrouw die met een Arabische man is getrouwd. Zij nam ons op sleeptouw door het oude gedeelte van Haifa en wist hier boeiend over te vertellen,vooral over de opkomst en teloorgang van de Duitse Tempeliers die hier gewoond hebben.
Tijdens de rondwandeling kwamen we ook langs de school van de Sisters of Nazareth. Dit is een Katholieke school die in Haifa en omgeving voorziet in christelijk onderwijs en dat al vanaf 1854 met als motto " het is zaliger te geven dan te ontvangen". Johanneke en haar man hebben een stichting opgericht met als doel fondsen te werven voor de nieuwbouw van het kleuterschool gedeelte van de school. Het is de enige school in de omgeving die christelijk onderwijs geeft van kleuterschool tm voortgezet onderwijs. De directeuren van de organisaties die hierna nog besproken worden hebben hier ook hun onderwijs genoten en zeggen beiden dat ze niet weten waar ze geweest zouden zijn zonder. Info@vriendenvanhaifa.nl

Zondag startten we de dag met een vroeg ontbijt en na de verschuldigde penningen afgedragen te hebben voor bewezen diensten gingen we op pad naar de Camelite Subway. Deze ondergrondse bracht ons in ongeveer tien minuten naar de uitzichtpunten op de berg Karmel. Een aantal van ons dacht uit te stappen in een wijds landschap op of vlakbij de bergtop. Niet dus, we kwamen weer boven de grond in een ander stadsdeel. We moesten even zoeken maar toen vonden we de gewenste uitzichtplekken. Door de lichte nevel was het uitzicht wat beperkt maar wat we zagen was de moeite waard. We hadden niet zoveel tijd om op ons gemak te gaan zitten want we zouden lopend weer naar beneden gaan want om half twaalf werden we verwacht in het al eerder genoemde bejaardentehuis.

Ebenezer is het enige bejaardentehuis in Israel met een christelijke identiteit, het bestaat ongeveer 38 jaar. Er wonen 36 ouderen, de meesten redelijk zelfstandig, een klein gedeelte heeft intensievere zorg nodig.
Men is bezig met renovatieplannen om het gebouw aardbevingbestendig te maken. Als men dit doet mag er een verdieping opgezet worden en hier wil men de verpleegzorg verder uitbouwen. Een van onze medebaanbrekers ziet hier mogelijkheden om na zijn pensionering zich hier verdienstelijk te maken. Een derde van de bewoners heeft een Russische achtergrond, gelukkig zijn er onder het personeel ook Russen zodat er ook met het gecommuniceerd kan worden. Naar afkomst wordt dus niet gekeken, wel wordt er gevraagd of men christen is en gedoopt is. Er wordt hier geen sjekel overheidsgeld ontvangen omdat men dan met de identiteit in de knoei komt. Veel geld komt uit de Scandinavische landen en met het geld dat de bewoners inbrengen kan men het redelijk doen.
Tijdens de maaltijd die we er tussen de middag gebruikten had ik nog een gesprek met de echtgenote van de directeur die me deelgenoot maakte van wat hun dochters mee hadden gemaakt tijdens hun tijd in het leger. Ik weid hier niet over uit maar ik zat met tranen in de ogen te luisteren.

Als laatste op de agenda stond een bezoek aan House of Grace. Dit is een huis waar ze gevangenen die tweederde van hun straf hebben uitgezeten opvangen en een re-integratie programma met ze doorlopen. Hier noemen ze dit een "halfway house". Het is gevestigd in een kerk met bijgebouwen die het gezin Shehade meer dan dertig jaar geleden kreeg aangeboden. De gebouwen zijn door de in 2000 overleden Arabische echtgenote van de directrice Agnes Shehade-Bieger, een Zwitserse van geboorte, eigenhandig gerestaureerd met hulp van vele vrijwilligers. Tegenwoordig bieden ze re-integratie programma's aan 16 inwonende gedetineerden. De oudste zoon van wie we de rondleiding plus uitleg kregen vertelde dat zijn eerste kinderoppas een gedetineerde was. Verder organiseren ze activiteiten voor jeugd voor wie de kans op afglijden naar criminaliteit erg groot is. Als derde bieden ze kansarme gezinnen professionele en praktische hulp. Agnes wordt geassisteerd door drie van haar zonen, een aantal professionele krachten en vrijwilligers. Het bijzondere is ook hier dat er niet naar achtergrond gekeken wordt. Alleen gedetineerden die vastzitten voor sex- en geweldsdelicten komen niet in aanmerking. Als je met deze Agnes en haar oudste zoon in hun sober ingerichte huiskamer zit en de verhalen hoort denk je voor de zoveelste keer dit weekend: wat zijn we bevoorrecht dat je deze mensen allemaal mag ontmoeten.
Ze hebben veel goodwill van mensen en organisaties in Haifa maar het maakt veel verschil wie er op bepaalde gemeentelijke stoelen zitten waar het vergunningen betreft. Zo kregen ze bv alleen een belangrijke handtekening als ze instemden met de bouw van een gebouw die hun kerk bijna helemaal aan het oog zou onttrekken. Zelfs in Haifa komen Joden en Christenen wel eens tegenover elkaar te staan.