Eerste reisdag

Vrijdag 15 mei, 19.00 uur vertrek uit Herwijnen.

Alex las het bekende gedeelte over de liefde uit 1 korinthe 13.
Henk ging ons voor in gebed en toen was het tijd om afscheid te gaan nemen van de uitzwaaiers. Ik was hier snel klaar mee want Henriette zit nog in Voorthuizen op de mini reveilweek waar ze kinderwerk doet tot zondag.
Het weer is goed en wordt naarmate we oostelijker komen alleen maar beter, vooral warmer, 30 graden en meer volgende week. Ik denk dat we weinig terpentine door de verf hoeven te doen om hem smeerbaar te krijgen.
De stemming zit er goed in, we kennen elkaar niet allemaal even goed maar na 20 uur met elkaar in twee Volkswagen bussen zal dat morgen best anders zijn denk ik.
Gerard de Bruin zit aan het roer, daarnaast zit ik met mijn benen tegen het dashboard kastje geklemd. Achter me zitten Volker en Willem en daarachter hangt Gert Jan helemaal alleen op de achterbank.
De andere bus bevat Henk, Alex en Marleen.
Vader Piet en zoon Albert zien we morgen rond de middag op het vliegveld van Budapest.
Zaterdag 02.00
We zijn ondertussen 638 kilometer verder, in de buurt van Nürnberg geloof ik. Heb net mijn uiterste best gedaan om een poosje te slapen maar het enige wat die poging heeft opgeleverd is een stijve nek. We zijn ondertussen aan onze derde chauffeur bezig, nu hebben we een ex beroeps aan het stuur, Willem. De laatste stop hebben we niet alleen onszelf afgetankt maar ook de bussen wat te drinken gegeven uit de meegebrachte jerrycans? Het openen had in de eerste instantie wat voeten in aarde, totdat Willem opmerkte dat je er een soort verlengtuitje uit moest trekken. Er bleek helemaal geen draaidop op te zitten. Weer wat geleerd.
Het is de hele tijd al lekker rustig op de weg, helemaal geen avondspits ivm het hemelvaartsweekend. Alleen de baustellen maken het af en toe wat lastig, ben je net weer op gang en de volgende dient zich alweer aan, is wel prettig voor een volgende reis maar voor nu even niet
04.05 van de achterste achterbank(een soort van buitenste duisternis maar dan minder definitief) klinkt af en toe een voorzichtig gesnurk vanuit een hoop kussens en jassen waaronder Gerard zich verstopt heeft. Hij is de enige die geen weet heeft van het feit dat we net de Oostenrijkse grens zijn gepasseerd. Het begint geleidelijk alweer licht te worden hier dus wordt het lastig om de oogjes open te houden. Vooral Willem,die het stuur maar niet wil afgeven, moeten we in de gaten houden.
De nacht verliep verder rustig, Oostenrijk kwam en ging en rond half negen in de ochtend reden we Hongarije binnen. Dit besloten we te vieren met een gesponsord ontbijt bij hotel Paprika, net over de grens. Na een uurtje bunkeren hadden we allemaal het gevoel dat een half uurtje op de bank wel prettig zou zijn maarrrrr, we moesten door want rond half twaalf zouden Piet en zoon Albert landen in Budapest.
We waren ruim op tijd dus moesten we even wachten. Dit probeerden we eerst op de parkeerplaats waar tientallen gele taxi's en hun berijders op handel stonden te wachten. Een van hen kwam op ons af dreigde de politie te bellen, we hadden de verkeerde kleur denk ik. Toen we ons heil ergens anders gevonden hadden diende het volgende raadsel zich aan: we ontdekten dat de ene bus, notabene degene die de hele tijd achteraan had gereden, ruim 54 kilometer meer had gereden. We hebben er verschillende filosofieën op los gelaten maar we kwamen niet tot een eensluidende verklaring.
Gelukkig kregen we afleiding want de familie Vegers was geland, snel opgehaald en de snelweg weer op, de laatste etappe.
Om de papieren van de bussen te laten kloppen met de chauffeurs die de bussen de grens met Oekraïne over zouden zetten moest er nog een ware volksverhuizing plaats vinden. Voor Gert Jan en mij resulteerde dat in: pa en zoon Vegers achter ons en Alex en Marleen voor ons. Wij voelden ons danig in een hoek gezet, temeer Marleen heel de met zorg ingerichte bus in disorde gebracht. Als we gordijnen hadden gehad hadden deze er ook nog aan moeten geloven.

15.15 arriveren we bij de Hongaarse kant van de grens, de passen worden vluchtig bekeken, er wordt een blik in de toch al volle bagageruimte geworpen, voorkant van de bus even op de foto en door konden we.
Op naar de Ukrainse kant van de grens. Op de brug tussen de grensposten wordt door een jonge beambten geconstateerd dat we in een bus rijden, hij telt in het Engels het aantal ingezetenen en we kunnen weer door, aansluiten in de volgend rij. Men doet hier weinig moeite om vriendelijk over te komen, het kan ook zijn dat hun gezichten zo het lekkerst zitten.
Feit blijft dat ze niet uitstralen wat er op het spandoek boven het kantoor staat: welkom in Ukraine.
Wij waren met onze passagiersbus binnen drie kwartier de grens over, er was nog wel wat onduidelijk gemopper over een onduidelijk papier maar het devies: lief lachen en dom kijken werkte maakte Alex ook deze keer waar.
Ander verhaal was de aannemersbus met de grote laadruimte, deze werd apart gezet en tot op heden is er niets meer van vernomen. Meer nieuws volgt. Al sneller dat we dachten want een klein kwartier na ons werden ook Henk en co losgelaten en konden we aan de laatste 25 kilometers beginnen.