Diverse belevenissen

De dagen na de laatste blog.
De eerste dagen hier staan meestal bol van de nieuwe indrukken waar je leuk over kunt bloggen, daarna wordt het alweer een beetje gewoon en wordt de animo om te schrijven weer wat minder wordt, ik heb echter weer wat onderwerpen die ik met jullie wil delen.
Allereerst wat meer info over Hineni. Deze organisatie heeft naast een soupkitchen ook programma's voor traumaverwerking. Hier is Benjamin mee begonnen omdat zijn vader in WO2 van kamp naar kamp is gesleept. Benjamin heeft veel met zijn vader over deze ervaringen gesproken en wist daarom hoe belangrijk hulp bij traumaverwerking is. Verder verlenen ze hulp als grotere groepen mensen tijdelijk ontheemd zijn. Je kunt hier meer over lezen op hinenijerusalem.org. De soupkitchen waar ik heb gewerkt serveert van zondag tm donderdag tussen 12.00 en 13.30 ongeveer 100 maaltijden en geeft aan deze mensen ook nog maaltijden mee. De maaltijden worden van verse ingrediënten gemaakt. In de keuken zwaait Zoar de scepter. Als ik om 09.00 uur binnenkwam was er al heel veel werk door hem verzet, geassisteerd door Leo, een student die hier een paar maanden werk en Jerlmiah, een joodse jongen uit Ethiopië die nu drie maande in Israel woont. Mijn werk was meestal het klaarmaken van de meeneem maaltijden en het schoonmaken en snijden van aanzienlijke hoeveelheden groenten, wortels, aubergines, zoete aardappels paprika's en dat in kruiwagen hoeveelheden. Donderdag, mijn laatste dag alweer, viel aan mij de eer te beurt om de aardappelpuree te maken. De ingrediënten waren al in een grote bak gestort, het hoefde alleen nog maar 'even' geroerd te worden. Stel je voor, een blauwe bak van 80 bij 60 cm en 50 cm hoog die voor meer dan de helft met aardappelvlokken en kruiden is gevuld. Hierbij wordt meer dan een emmer kokend water gedaan. De eerste 10 minuten roeren met een soort van rvs peddel waarmee je op de Linge met gemak een een kano voort kan bewegen ging prima, daarna werd het een soort van spitten op taaie grond, gelukkig mocht er nog wat water bij.
Woensdag vroeg onze vriendin Tineke of ik 's avonds om 21.00 uur haar man Peter even bij Tantur wilde ophalen. Tantur is de laatste bushalte voor de Checkpoint aan de Joodse kant. Ik moest met hun bus door de grote checkpoint in de grote weg naar Hebron. Om daar te komen moest ik 'gewoon' bij hen de straat uitrijden , beetje rechts aanhouden en dan links omhoog en dan kwam ik wel bij de checkpoint en vandaar wist ik het wel weer werd er verondersteld.
Ik was hier vorig jaar toch ook wel eens met Peter langsgekomen? Dat klopte maar in het donker met een vreemde bus is toch net weer wat anders. Het was dus ook niet verwonderlijk dat pas de derde weg links omhoog de goede was. Vanaf toen ging het op rolletjes. Peter oppikken en dan door de bethlehemcheckpoint weer naar de andere kant van de grens. Daar wordt niet zo nauwgezet gecontroleerd, even je rode paspoort voor het raam houden en verder. Onder het rijden paspoort onder mijn rechterdijbeen gestopt en de kronkelweggetjes van Beit Jala weer in, de berg op richting Jemima. Nog een uurtje bij Peter en Tineke gezeten en toen naar bed. Gewoontegetrouw stopte ik mijn spullen vanuit mijn goeie broek over in mijn werkbroek voor de volgende dag. Grote schrik: paspoort zat niet op zijn plek. Ik had al snel door dat dit nog in de bus moest liggen. Dus, Peter gebeld, die was nog wakker dus ik kon komen. Toen ik aankwam stond Peter al in de bus te zoeken, hij kon echter niets vinden. Ik zag hem echter al snel liggen in het schijnsel van mijn zaklamp. Mijn pas had gewoon twee uur op straat gelegen. Weliswaar aan de stoepkant van de bus maar toch. Dank U Heer!
Het rijgedrag van de buschauffeurs is soms ook om de zenuwen van te krijgen. Die van donderdag ochtend spande echter wel de kroon.
Met een beker koffie in zijn ene en een sigaret notabene in zijn andere hand manoeuvreerde hij de bus door de steile kronkelweggetjes van Beit Jala. Dan ben je blij dat je boven bent, dan gaat het echter met donderend geweld weer bergaf en ben je blij dat hij bij de checkpoint een poosje stilstaat voor de vaak mensonterende controle van de Arabische inzittenden.
Een avond waar we al lang naar uitkeken was de ontmoetingsavond die de leden van de organisatie waar we vorig jaar door uitgezonden zijn op de derde donderdag van de maand in het baanbrekers huis in Jerusalem houden. Dit is een avond van ontmoeting en gebed voor de werkers die in en om Jerusalem wonen. Dit zijn over het algemeen alleengaande dames van 50 plus. Dit is voor hen een soort vervangende familie hier in Israel. De nieuwe baanbrekers groep was er ook om meteen kennis mee te maken. Wij hadden onszelf ook maar voor deze avond uitgenodigd. We waren als oud baanbrekers van harte welkom en het was echt een feest om weer in hun midden te zijn. We voelden ons meer dan welkom. We hebben leuke gesprekken gehad met de nieuwe groep baanbrekers die we met van allerhande do's en dont's overladen hebben.
Een vrij maar druk weekeind staat nu voor de deur. Morgen vanaf 11.30 hebben de jongens van de houtwerkplaats van Peter een bbq georganiseerd. ze vonden het zo leuk dat we er weer waren. Lekker, een middag tussen de bloeiende amandelbomen op de bergen van Judea. Morgenmiddag komen ook Ruurd en Lisette voor een week.
De bbq was geweldig en Ruurd en Lisette zijn gearriveerd.

Salam,

Henriette en Ailje.