Theekransje

Wat is het heerlijk om na een ochtend gewerkt te hebben met je lief naar Beit Lahem te kuieren. Dit was niet gepland maar Henriette haar klus ging niet door op het laatste moment, dit gebeurt wel meer hier overigens. En mijn klus in de werkplaats van Peter was rond 11.30 klaar. Hier was ik gister al aan begonnen. Het betrof een opstapje naar het keukentje in de werkplaats. Dit opstapje gecombineerd met een laag plafond resulteerde nog al eens in binnensmonds uitgesproken minder nette woorden en een bult op het hoofd. Er was bedacht dat als het opstapje ongeveer 30 cm naar achter verplaatst zou worden, dit euvel dan goeddeels verholpen zou moeten zijn.
Peter en Ramsi gingen dan ook vanmorgen snel op pad om een machine te huren om deze hindernis, die uit zeer degelijke beton bestond, te slechten. Waar ze mee terug kwamen was met geen pen te beschrijven. Een sloophamer van een meter hoog, met handvatten eraan met een spanwijdte van ook ongeveer een meter. Ik verwachtte dat er buiten een compressor zou staan met een polsdikke luchtslang eraan vast maar dat viel mee, dit monsterlijke stuk machine had genoeg aan 220 volt. Na het apparaat overeind gezet te hebben had het binnen drie kwartier de te verwijderen beton aan gort geslagen.
Als ik met zoiets de muur tussen Israel en West Bank zou naderen had ik wel wat uit te leggen denk ik.
Na de rauwe betonranden met cement aangesmeerd te hebben zat mijn taak er op en heb ik afscheid genomen van Ramsi, Baha, Annaan, Michael en Amir, ze Gods zegen gewenst en het verlangen uitgesproken hen volgend jaar weer te ontmoeten.
Dit hadden we gisteravond ook gedaan bij Laurens and Sharon Garnett van Love Into Action. Daar waren we uitgenodigd om te komen eten en bij te praten. We konden de bus van Peter lenen dus vervoer was geen probleem, ik ga al een beetje wennen aan het verkeer hier, als je de weg weet is het zelfs leuk hier te rijden. Alleen de verkeersdrempels zouden ze een opvallend kleurtje moeten geven, ik mis er hier nog wel eens een, daarna nooit meer.Het was leuk hen weer te zien, hun kinderen kenden mij ook nog, ik werd vol enthousiasme begroet door Amy, Rosy en Andy. Hoopje!!!!!!!
Om terug te komen op vanmiddag. Henriette wilde nog even een cadeautje kopen dus gingen we op pad naar Beit Lahem, ongeveer 20 minuten lopen, 10 naar beneden en 10 omhoog het dal weer uit. Henriette haar vaste verkoper had ons al snel in de gaten maar we wilden eerst wat eten en vroegen hem naar de beste falafeltent, deze zat natuurlijk naast zijn winkel. Je stuurt potentiële klanten natuurlijk niet naar de andere kant van het dorp. Eerlijk is eerlijk de broodjes falafel smaakten heerlijk en kostten weinig.
Na nog een paar presentjes gekocht te hebben aanvaardden we de terugtocht maar werden nog even opgehouden door een thee en koffie verkoper die zijn theehuis in een van de zijstraatjes had. Op de heenweg had hij ons ook al aangesproken met de mededeling dat hij thee maakte die je never zou vergeten. Dit hoeft niet te betekenen dat het lekkere thee is maar we besloten de gok te wagen en hem te volgen naar zijn nederig theehuis. Hij wees ons een paar stoelen aan op straat en ging voor ons aan de slag. Ik kon het natuurlijk niet laten om met het fototoestel in de hand hem te volgen en eens te gaan kijken wat hij allemaal ging brouwen. Het was een heel kleine ruimte met een aanrechtje met wasbak en een plaats waar een kookstel met diverse ketels en pannen erop. Het zag er niet naar uit dat er de laatste 14 dagen was schoongemaakt maar zijn thee was heerlijk.
Er werd verse Salie, Munt, citroen, gember en kaneel in een glas gedaan en de rest werd opgevuld met (gelukkig) gekookt water.
Na een boeiend praatje over de situatie hebben we hem plechtig beloofd dat, wanneer we weer in Beit Lahem zijn, we weer bij hem thee komen drinken. Geweldig, hoe blij je iemand kan maken door dit te zeggen en hem Gods zegen te wensen.
We besloten met de bus terug te gaan, dit omdat Henriette een blaar onder haar voet heeft, en niet zomaar een blaar maar echt een blaar waarvan je zegt: dat is nog eens een blaar. In de buurt van de bus zag ik echter de taxi van Khalid staan, de taxi chauffeur die me vorig jaar twee keer per week naar Love Into Action bracht. Ik hoor jullie zeggen: hoe herken je zijn taxi tussen al die andere gele taxi's. Wel, dit is een Volkswagen terwijl het gros van de taxi's Skoda of Kia is. Tevens is hij door gedateerdheid vaal geel terwijl de andere helder geel zijn.
Toen we aan een chauffeur vroegen of hij Khalid kende troonde hij ons mee langs de bus terwijl hij om het hardst; of course of course riep.
En inderdaad daar zagen we Khalid, het was een hartelijk weerzien van beide kanten. Genieten!!!!!!
Straks nog eten met de Lammetjes en dan is er alweer een dag voorbij. Morgen nog een dagje Jerusalem.

Salam,
Henriette en Ailje.