Dag 13/14

Dag 13/14

De afgelopen dagen heb ik met Henriette ontbeten en het avondeten genuttigd, verder heb ik haar nog maar weinig gezien. Dit komt door de bezigheden die we beiden afgesproken hadden, Henriette zal de komende dagen nog wel van zich laten horen, nu kan ze dat nog niet want vooral de ontmoetingen van vandaag hebben haar behoorlijk aangegrepen.
Gisteren heb ik bij LiA het schilderwerk afgerond en ben ik daarna in de houtwerkplaats van Peter, die in hetzelfde gebouw zit, gaan kijken of ik me daar nog nuttig kon maken, nou, dat liep nogal los, tot vanmiddag 3 uur bezig geweest met van allerhande ditjes en datjes die de efficiëntie en veiligheid ten goede kwamen.
Olivewood@loveintoaction.org
Het zijn allemaal zaken die Peter ook wel ziet, maar hij komt er domweg niet aan toe om het te verbeteren. Hij is druk met het begeleiden van de jongens of met het klaarmaken van bestellingen. Het is net als in onze Baanbrekers tijd, toen kwam ik ook in de werkplaats terecht waar ze net een paar maanden zaten en nog van alles gedaan moest worden om er een werkbare werkplaats van te maken.
Afgelopen week waren er ook een 9 tal Finse jongelui die een deel van hun dicipelschaps training bij LiA doorbrachten. Zij hebben zich ook bijzonder geweerd, gras gemaaid en gehooid, gesleept met olijfhout wat behandeld moest worden tegen een of ander beestje, zakken houtafval naar het dak van het huis getakeld ( dit doet in de winter dienst als brandstof voor de kachels in huis en de werkplaats) ook in de houtwerkplaats hebben ze meegedraaid in de productie iets waar Peter erg blij mee was. Kortom: er is veel werk verzet de afgelopen dagen.
Misschien is het jullie opgevallen bij het zien van de foto's dat er moslimvrouwen werken bij LiA. Dat wil ik nader aan jullie uitleggen. Het afgelopen jaar heeft LiA drie locale medewerkers moeten ontslaan. Vorig jaar dat ik er was, was het een mengeling van christenen en moslims. Voordat ik dit jaar me weer bij LiA meldde was het me al opgevallen dat de locale vrouwelijke medewerksters, die christen waren ontslagen waren. Op een rustig moment met Laurence alleen heb ik hem daar eens naar gevraagd. Hij nam rustig de tijd om te vertellen dat ze gekozen hadden voor de mensen die het meest geschikt waren voor de taak. Die het beste met de beperkte jongeren omgaan. Dit waren helaas niet de christenen. Zij waren oa. erg op hun eigen kleine groepje binnen het team gericht en wilden ook niet alle voorkomende diensten draaien. De moslimvrouwen gingen hier op een veel betere manier mee om. Faisia en Shorouq zijn dan ook twee heel open moslima's die heel gewoon met iedereen omgaan of het nu mannen of vrouwen zijn. Als ze aan het schoonmaken zijn staat de gettoblaster op 10 en schalt de aanbiddingsmuziek over de hele buurt. En als ze op maandag met het team de weekopening doen met bijbellezen en gebed dragen ook deze vrouwen de nodige gebedspunten aan. Heel bijzonder, het kan dus wel!
Vanmiddag afscheid genomen van deze bijzondere organisatie met zijn bewogen en bevlogen mensen, zowel Laurence en Sharon en hun drie kinderen, de locale werkers, maar zeker ook de vrijwilligers die er voor korte of lange tijd werken. (Vanessa uit Canada werkt er bv. al meer dan een jaar en woont in een klein appartementje onderin het gebouw.) ik merk dat het me elk jaar meer moeite kost om afscheid te nemen. Tot volgend jaar. Inshallah. (Als god het wil)
De komende 2 dagen hebben we niks denk ik en zondag beginnen we bij Hineni. Deze zijn op vrijdag en Shabat gesloten, vandaar.
Oh ja, morgen is in Bethlehem de jaarlijkse marathon. Een behoorlijk politiek gebeuren want het gaat er om dat je hier geen marathon kan lopen zonder een checkpoint tegen te komen.

Welterusten en tot morgen, inshallah.

Shalom,

Henriette en Ailje