Ben ik hier echt pas twee dagen

Dag 1/2
Terwijl Ailje al bij dag 14 is begin ik met dag 1 en 2.
Het is nu dag 3 , zeven uur 's ochtends en ik zit op het balkon in de zon om mijn belevenissen met jullie te gaan delen.
Dinsdag na een goede reis was ik blij om Ailje weer te zien. Het eerste wat hij zei toen ik uit de bus stapte was: Ha lief, geen knuffel hoor. We stonden namelijk bij de checkpoint met allemaal Arabische mensen en de cultuur hier zegt dat een kus of knuffel op straat niet kan. Ik had er helemaal niet aan gedacht, was zo blij Ailje weer te zien......maar ja die knuffel kon wachten.
Op naar Jemima , wat eten en slapen want de volgende dag stond om 9 uur de eerste afspraak gepland. Na een (te) vroeg verjaardagsontbijt werd ik opgehaald door de maatschappelijk werkster van het Caritas ziekenhuis en Tineke om naar Dura te gaan.
Het was bijzonder om de moeders en kinderen weer te zien. De meeste gezinnen heb ik ook thuis bezocht en begrijp daardoor beter hoe fijn het voor hen is om zo'n dag met elkaar te hebben. Samen je zorgen delen, nieuwe dingen leren en horen dat je een geweldige moeder bent . Dat is wat deze vrouwen nodig hebben. De moeders voelen zich vaak minderwaardig omdat ze een kind met een afwijking hebben . De zorg is heel zwaar en de moeders staan er vaak alleen voor.
Omdat het Moederdag is ( dat is hier altijd op 21 maart) gaan we een mini workshop potten versieren doen. Iedereen is enthousiast en de resultaten zijn leuk. Onder het knutselen vinden de gesprekken plaats. Even wat drinken en lekkers en aan het eind van de bijeenkomst is er voor de moeders een cadeautje , potten zalf en verband . Het lijkt zo simpel maar wat is dit mooi om zo tot zegen te kunnen zijn.

Ailje had thuis al mensen van hier uitgenodigd om mijn verjaardag mee te vieren. We zijn heerlijk uit eten geweest , het was een super leuke avond .

Voor donderdag stonden er 3 bezoeken op het programma. Deze keer in de buurt van Ramallah . Eerst hebben we in Jeruzalem een prachtige Non van 86 jaar oud opgehaald , Deze vrouw heeft 25 jaar in Jemima gewerkt , daarvoor was ze , door de Paus, in verschillende andere landen waar oorlog was geplaatst om kinderhuizen op te zetten. Na iedere missie werd ze teruggeroepen naar Rome om een jaar uit te rusten voor ze haar volgende missie kreeg. Wat een liefde en energie straalde ze ondanks haar hoge leeftijd uit . Het waren vandaag vooral haar contacten die we gingen bezoeken. Ramallah , deze kant was ik nog nooit op geweest, wat een gribus zeg . De bezoeken hebben me erg aangegrepen . Wat een armoede en leed is er en wat zijn mensen blij dat ze mogen borduren voor een paar shekel om zo wat te verdienen. Ik zal vanaf nu de geborduurde portemonneetjes die hier overal te koop zijn met andere ogen bekijken. Over het tweede bezoek kan ik niet schrijven dat moet ik eerst een plekje geven. Het laatste bezoek was ook heftig. Het was al de vraag of we er konden komen want met de Israëlische auto van Tineke is het soms niet mogelijk om door de checkpoint te komen. Hier bij Bethlehem is dat geen enkel probleem maar verder de Westbank op is dat heel anders. We hebben gebeden dat er een opening kwam om door te mogen en ..... het ging vrij soepel. De zuster hield een heel betoog op zijn Arabisch en na uitvoerige controle van onze paspoorten ging het hek open en konden we naar de bedoeïen familie om een rolstoel te brengen. Hoe de contacten zijn ontstaan weet ik niet , dat gaat hier op de meest wonderlijke manieren. Je ziet God aan het werk. In een tent , waar alleen wat matrassen op de grond lagen lag een jongen te slapen. Na een hartelijke begroeting en het invullen van een formulier voor de organisatie die de rolstoel geschonken had werd de boy wakker gemaakt en in de rolstoel gezet. Ik denk dat hij nog niet veel gezeten heeft in zijn leven het was niet makkelijk.zijn benen zijn helemaal vergroeid . Heftig om te zien. De moeder en zussen waren zo blij , we mochten echt niet weg zonder een kopje thee. Kamille thee deze keer. Vol indrukken gingen we terug naar Beit Jala. Het was heel druk onderweg en net voor Ramallah gebeurde er een vreselijk ongeluk. In Nederland zou de weg afgezet worden maar hier gingen automobilisten het verkeer regelen, al voordat de hulpdiensten er waren, zodat er geen file ontstaat. Het gillen van de gewonden en het zien van het wrak komen 's nachts nog terug.

Gisteren dag 3 zijn we eerst bij de Bethlehem marathon gaan kijken . We werden aangesproken door een Nederlands meisje dat hier was ivm de marathon. Ze maakte deel uit van een groep Belgische marathonlopers die hier waren om Palestina te steunen door hun deelname. Ze vroeg of we hier mat vakantie waren en dat het zo mooi was dat we dit ook nog konden meemaken. We vroegen wat er zo mooi aan was dan. Toen begon ze een verhaal over de occupation en hoe slecht de Palestijnen behandeld worden bij de checkpoints en dat het vuilnis niet opgehaald wordt en de invallen die er soms zijn en noem het allemaal maar op. Nu is het zo dat de militairen bij de checkpoints best een wat menselijker gezicht kunnen laten zien en je hoort ook van binnen de militaire gelederen over misstanden, maar je kunt niet Israel overal de schuld van geven. Toen we lieten merken hier al veel langer te komen en mensen te kennen en haar vroegen wat ze van de manier van werken van de Palestijnse Autoriteit vond kreeg ze haast om zich bij haar metgezellen te voegen. Wij hebben toen de bus naar Jeruzalem genomen. Lekker wat rond gelopen en bij een sap kraampje een heel mooi geloofs gesprek gehad met een Christen Arabier.

Het is nu dag 4 en het stormt. Niet zomaar wat wind maar een zandstorm . De wind giert om Jemima heen. We gaan eerst maar rustig ontbijten en zien dan wel wat we gaan doen. We hebben geen afspraken en allebei een mooi boek dus wij vermaken ons wel.

Shalom , Salaam
Henriette