Ontmoeting met holocaustoverlevenden

11 januari, Ashdod aan de Middellandse zee.
Vandaag was er een ontmoeting georganiseerd door Elah. Dit is een organisatie die zich bezighoudt met psychosociale begeleiding van Nederlandse oorlogsoverlevenden in Israel
Wij zouden in een lunchroom in contact gebracht worden met wat ze noemen childsurvivors. Dit zijn Joodse kinderen die net voor of in de laatste Wereldoorlog geboren zijn.
We gingen best met gemengde gevoelens op pad. Zijn dit mensen die op zo'n ontmoeting zitten te wachten? Vertellen ze zelf of moet je alles uit ze trekken? Er wordt gezegd dat deze mensen ergens in hun ontwikkeling kind zijn gebleven en vast kunnen zitten in hun verleden. Allerlei factoren dus die een gesprek best lastig kunnen maken. Tel daarbij op dat het een op een gesprekken zouden zijn en je begrijpt dat dit niet op voorhand een plezierreisje zou worden.

Er was afgesproken dat de ontmoeting om 11.00 uur zou starten. De vrouwen van de groep zouden met de veldleiding meerijden, deze hadden ergens een auto geritseld dus die hadden een makkie. De heren moesten met het OV. Dat wil zeggen: eerst met de bus naar het centrum, dan met de lightrail naar het central busstation. Daar een loket zien te vinden met iemand erachter die de bereidheid heeft ons van de vereiste plaatsbewijzen te voorzien. Dan het platform zien te vinden waar de gewenste bus zijn opwachting maakt. Dit lukte allemaal op tijd en toen begon het wachten. We vermoeden dat er ergens nog een laatste hoopje sneeuw lag want de groene Egged bus kwam een kwartier te laat aan. Hierdoor en doordat we met Ashdod in het zicht geconfronteerd werden met een file veroorzaakt door twee vrachtwagens die onzacht met elkaar in aanraking gekomen waren kwamen we een kwartiertje te laat aan. De rest van onze groep zat,evenals de uitgenodigde childsurvivors, al achter imposante bekers cappuccino. Wij werden ook van een bakkie voorzien en toen kon het spul beginnen. Wij werden aan een survivor gekoppeld en het gesprek kon beginnen. Voor alle duidelijkheid, dit waren allen overlevenden met een Nederlandse of Vlaamse achtergrond, er was dus geen taal barrière. Soms moeste er even naar een Nederlands woord gezocht worden. Dit is ook niet verwonderlijk als je al sinds 1958 in Israel woont.

Wat een verleden hebben deze mensen, je snapt niet dat deze groep over het algemeen nog zo goed terecht is gekomen. Een voorbeeld van het levensverhaal van een van de mannen. Hij werd in1939 geboren zijn hele familie werd weggevoerd en kwam niet meer terug. Hij kwam in een pleeggezin terecht, werd daar later weer uitgehaald en werd in een weeshuis geplaatst. In ongeveer zes jaar werd hij dus twee keer van vertrouwde mensen gescheiden. Op zijn 18e moest hij in militaire dienst. Hij wilde niet dienen in het leger van een land dat zijn eigen burgers niet kon of wilde beschermen en vertrok naar Israel. Daar heeft hij als dienstplichtig soldaat in de verschillende oorlogen gevochten en is twee keer gewond geraakt. Na zijn diensttijd ging hij werk zoeken en kwam doordat hij een behoorlijke talenkennis had terecht op de verkeerstoren van luchthaven Ben Gurion. Hij heeft met zijn vrouw en drie kinderen nooit kunnen spreken over zijn oorlogstrauma's pas toen hij voor het eerst zijn eerste kleinkind vasthield besefte hij dat hij hier met hen over moest spreken. Hij liet me een gedicht lezen dat hij in zijn telefoon had staan.
In het begin kwam het woord eenzaam er in voor en in een van de laatste regels weer. Ik vroeg hem hierover en hij antwoordde dat hij zich op een bepaalde manier inderdaad eenzaam voelt, ondanks de goede band met zijn vrouw en kinderen. De feiten weet hij maar het waarom.......................

Al onze groepsleden hadden goede maar heel verschillende gesprekken. De een was wat moeilijker van zijn of haar stokpaardje te krijgen dan de ander maar we vonden het allemaal heel bijzonder om deze mensen te ontmoeten en te spreken. Zij op hun beurt vonden het helemaal te gek dat wij hier twee maanden van onze tijd doorbrengen met vrijwilligerswerk en dat we dan ook nog de moeite nemen om hen te ontmoeten. De missie van onze organisatie,ontmoeting met Joden en Arabieren konden ze wat moeilijker plaatsen. Een aantal van hen wees ons op de gevaren van wat er momenteel in Europa gebeurt. Een echtpaar was daarom twintig jaar geleden al naar Israel verhuisd.................................................................!?