Een andersoortig heftig dagje

8 januari, een andersoortig heftig dagje.
Waar we niet op hoopten maar wat we toch kregen was SNEEUW!
Een etmaal voordat de eerste vlokken dreigden te gaan vallen was heel Jerusalem en omgeving al in rep en roer. Wij dachten,als stoere Hollanders dat het wel mee zou vallen. Maar Henriette had toch maar een tas met spullen meegenomen naar Jemima omdat ze wist dat als het er toch van zou komen de lokale werkers niet naar hun werk (kunnen) komen en de tent daar toch draaiende moet blijven. Lana, de manager was erg blij met de onverwachte versterking van de gelederen.

Tot woensdag rond de middag was er ogenschijnlijk nog niet zoveel aan de hand. Het was niet echt koud, het waaide stevig en het was bewolkt dat was al. We konden wel merken dat iedereen wat onrustig was en voorbereidingen aan het treffen was. Om een voorbeeld te noemen; er werd gehamsterd, in Beit Jala kreeg Henriette niet de hoeveelheid brood mee die ze eigenlijk wilde en bij de andere winkels was het extra druk. De leverancier van gasflessen was bijna uitverkocht maar gelukkig voor een van de Nemmers had hij er nog eentje voor haar gevonden en kwam die ook nog meteen brengen.

Ik was woensdag vol goede moed naar Beit Sahour afgereisd, zelfs mijn vaste taxichauffeur was op komen draven toen ik hem belde om 7.00 dit hadden we afgesproken omdat dinsdag, de dag dat hij ook voor mij rijdt, niet te zeggen was wat het weer zou doen. Ik was dus mooi op tijd bij Laurens en Sharon, hij wist te melden dat waarschijnlijk rond een uur of twee de eerste sneeuw zou gaan vallen, dus voorlopig nog geen paniek.
Rond elf uur belde Henriette: de bussen in Jerusalem rijden vanaf twaalf uur niet meer en het begint hier al een beetje te sneeuwen. Even overleg met Sharon, we spraken af dat ik na de lunch weggebracht zou worden, dan was Laurens er weer, aldus geschiedde. Om half twee reden we weg maar bij de checkpoint aangekomen wist men daar te melden dat het verderop gevaarlijk was!? Wij tuften vrolijk verder tot we naast de weg iets wits waarnamen. Hoe verder we reden hoe witter het werd en hoe langzamer de auto's gingen rijden. Op zich is dat niet erg maar als je dan voor je een weg met een zeker hellingpercentage ziet begin je je toch wel wat zorgen te maken. We kwamen echter boven en na een kwartier langzaam file rijden kwamen we bij de toegangsweg van Jerusalem waar ze mij afzetten en spoorslags terugkeerden naar waar we vandaan kwamen. Ik moest toen nog drie kwartier lopen naar huis maar dat was een peuleschilletje vergeleken bij de tijd die hij kwijt geweest was om de stad weer uit te komen.

Donderdagochtend leek de meeste sneeuw wel weer weg gedooid in Jerusalem, de wegen waren weer mooi zwart dus ik vertrok naar de bushalte in de veronderstelling dat de bussen naar de checkpoint wel zouden rijden. Het viel me op dat het extreem rustig was op de weg, mensen blijven hier met dit soort weer veiligheidshalve maar thuis en er worden preventief wegen afgesloten omdat men hier slecht met sneeuw om kan gaan. Na een klein half uur kwam er toch een bus in zicht met het door mij gewenste nummer en ik liet me met nog vijf anderen naar de checkpoint vervoeren, normaal is het dringen in deze bussen om deze tijd.
Door het weinige verkeer vestigde de chauffeur een recordtijd, dat was ook tevens mijn laatste snelheidsrecord van deze dag
Vanwege het geringe aantal reizigers had het Israëlische leger de hekken van de checkpoint maar op slot gedraaid zodat er eerst een dorpelwachter uit de behaaglijke warmte gehaald moest worden om poort voor ons te openen. Ik denk dat mijn aanwezigheid als international dit proces bespoedigde want aan de andere kant stond al een behoorlijke groep Arabische werklui te wachten om doorgelaten te worden.
Aan de andere kant aangekomen stevig de pas erin gezet om de tijd weer in te halen om toch op tijd bij de werkplaats van Peter aan te komen.
De pas erin houden is op dit stuk altijd lastig omdat er altijd taxichauffeurs naast je komen rijden om je ervan te overtuigen dat tien minuten lopen toch echt te veel is. Door het miezerige weer leken ze nog bezorgder om mijn gezondheid dan anders. Misschien had deze gelijk want vandaag had ik een kwartier nodig om ter plekke te komen, al slalommend om de grootste plassen en stroomversnellingen te ontlopen van de hier ruim aanwezige smeltende sneeuw.
Bij de werkplaats aangekomen bleek deze stevig op slot. Met Henriette , die immers al in Jemima was, had ik afgesproken dat ik daar ook naar toe zou komen mocht Peter de toko gesloten houden. We zouden ons dan samen over de was ontfermen van de verschillende afdelingen van Jemima. Normaal gesproken is er een plaatselijke werkneemster die dit allemaal regelt maar het weer is niet normaal, dus........
Henriette was de dag ervoor al ingewijd in de geheimen van de professionele was- en droogmachines die er sinds kort staan. Eerst moest iedere afdeling de eigen was doen maar nu is dat centraal geregeld in de was- en droogruimte onderin het pand naast de keuken. Het is heel wijs om met het oog op de levensduur van de machines hier een persoon verantwoordelijk voor te maken. Bij hoge uitzondering wordt hier van afgeweken en vandaag viel Henriette die eer te beurt.

Voordat we van start konden moest eerst Ben gebeld worden om de wasruimte van het slot te draaien. Ben is een Duitse vrijwilliger die 27 jaar geleden op een brommer bij Jemima aankwam en is nooit meer vertrokken.
Om de tijd nuttig door te brengen hebben we op de afdeling Lemuel nog even met een paar kinderen gekroeld. In Nederland heb je een flinke wasmachine als je er 7 kilo in kwijt kunt, in deze machine zie je dat maar amper liggen. Al de was van een afdeling gaat er in een keer in, bont, wit en alles wat ertussenin zit, hup alles in de wasmachien en laat maar lekker draaien. Uurtje later is alles weer schoon, fris en ontsmet door de dettol die eraan toegevoegd wordt. Dan wordt het allemaal de droger ingewerkt. Dit machien is meer dan manshoog en je kunt er zonder moeite inkruipen. Deze heeft ook een uur draaitijd zodat je na de eerste was lekker door kunt werken, droger legen op de grote tafels die er voor dat doel staan, wasmachine legen in droger, deze meteen ook weer vullen en beide weer aanslingeren. Droge was weer opvouwen en in de manden stoppen en naar de afdeling brengen. De resterende tijd die we hadden tot de volgende ronde brachten we in de keuken van de vrijwilligersafdeling door. Dit is de enige ruimte die met 1 straalkachel een beetje warm te krijgen is. Na de tweede ronde zijn we nog even naar Peter en Tineke gelopen, die wonen 50 meter bij Jemima vandaan. Deze zaten gedrieën in hum keukentje rond een straalkachel geschaard. Dit is ook voor hen de enige manier om warm te blijven, iets wat de meesten van ons zich waarschijnlijk maar moeilijk voor kunnen stellen.( in hun woonkamer was het tussen de 5 en 10 graden)

Wij hadden onze wassessies rond half drie beëindigd en lieten meteen een taxi aanrukken om ons naar de checkpoint te brengen, gelukkig waren de wegen weer aardig schoon zodat er door deze mensen weer wat verdiend kon worden. De situatie was daar ook weer wat genormaliseerd zodat we vlot door konden lopen in de hoop dat er aan de andere kant een bus zou staan om ons anderhalf uur lopen te besparen. Gelukkig was hier het openbaar vervoer ook weer wat geïntensiveerd zodat we rond kwart voor vier het baanbrekershuis weer betraden. Een heftig dagje maar we hadden het toch niet willen missen.