Van Oekraine naar Hongarije

Maandag alweer, na een goede nachtrust en degelijk ontbijt klaargemaakt voor vertrek, de oude Laszlo was vanmorgen ook aanwezig en bracht voor ons allemaal een presentje mee, een pot honing en een zakje paprika poeder, beide eigen productie naar ik begreep.
Na ook de potten honing die we wilden kopen in ontvangst genomen te hebben gingen we op weg naar Szurte, naar het Dorcas kantoor. Daar moesten nog wat spullen naartoe, oa Sandor die een gewone werkdag had. Eerst moest er nog geld gewisseld worden om te kunnen tanken, de bus werd in de berm gezet en Henk ging met Sandor een stukje wandelen, eerst gingen ze naar voren en even later weer naar achteren maar ze kwamen met geld terug.
Op het Dorcaskantoor in Szurte werden we warm ontvangen en werden we voorgesteld aan de andere aanwezige medewerkers. Tamas, de social aid manager, Elisabeth, de logistieke manager en Melinda, de manager van het familycare project. We kregen een korte rondleiding door het kantoor en naar de twee containers in de achtertuin die vol zaten met spullen van een laatste hulptransport die wachten op verdere distributie. We dronken nog een lekker bakje koffie, Marleen deed stiekem de afwas nog even en toen was het: instappen en wegwezen, op naar de grens. Vol verwachting klopt ons hart, hoe lang zal het gaan duren deze keer?
Aankomst grens: 11.20. 11.43 hebben we de Ukrainse hindernis genomen en kunnen we aansluiten in de rij voor de Hongaarse douane. Aan de rij op de brug te zien kon dit wel eens wat langer gaan duren.
Inderdaad, we zijn nu anderhalf uur verder, we hebben de passencontrole gehad. Tot onze verbazing werd dit gedaan door een zeer menselijk ogende, ja zelfs glimlachende beambte.Het kan dus wel! Op de heenreis werd alleen de bus van Henk in quarantaine gezet en wij zaten ons al te verkneuteren toen hij ook deze keer rechtsaf gestuurd werd. Helaas, wij mochten er ook achteraan en begon er weer een nieuwe wachtsessie.
Deze doodden we met het eten van grote hoeveelheden tuc en zoute stengels. Toen kregen we gedurende een minuut de onverdeelde aandacht van een beambte en om tien voor twee ging de laatste slagboom open en konden we de Europese Unie weer binnenrijden.
Vol goede moed spoedden we ons richting Debrecen,even was er een lichte paniek in de zwarte bus, (deze rijdt voorop) toen de inzittenden van de witte bus aan een sanitaire stop toe was en deze zonder nadere aankondiging inlasten. Dit was het enige oponthoud en rond vier uur in de middag arriveerden we op de Dorcas camping iets ten zuiden van Debrecen. Daar werden we ontvangen door Zsolt Magany, deze wees ons onze slaapplekken voor de komende nachten en aansluitend gingen we op de werkplek kijken en werd er besproken wat er van ons verwacht werd.
Dit was erg snel uitgelegd, er moesten wanden beschilderd worden van een rij kleine blauwe huisjes. Deze zijn voorzien van een aantal bedden en stapelbedden er wordt dus alleen in geslapen. Men wil deze huisjes klaar maken voor de ontvangst deze zomer van meer dan tweehonderd kinderen uit Donjetk en het omringende oorlogsgebied in Oost Oekraine.
Hiervoor is een groot budget vrijgekomen, ik moet nog even navragen waarvandaan, dit horen jullie als het goed is nog.
Het plan is wel om hier een vijf jaren project van te maken.
Als ik het goed begreep heeft deze camping een grote functie in de samenleving voor dit soort vakanties voor kindergroepen, men ontvangt hiervoor ook een financiële bijdrage. Er werken twaalf mensen op het terrein, in het onderhoud maar ook op het Dorcas kantoor voor Hongarije wat hier ook gevestigd is.
Er zijn hier rond de tweehonderd bedden beschikbaar, van nette apartementen tot de al genoemde slaaphuisjes en ik begreep dat er ook nog iets tussenin zit, misschien zien we dat nog. Ook zijn er nog rond de vijftig kampeerplaatsen voorzien van stroom en een centraal toiletgebouw.
Dit is misschien ook nog wel een leuke plek voor jullie Martin en Cora!
Ik ga dit epistel afsluiten met de mededeling dat we uitstekend gegeten hebben in het restaurantje hier op de camping, friet, rijst,sla en twee schnitzels de man met nog een pannekoekje met appel en chocoladesaus na. We liggen weer vast op de weg. Een gedeelte van de groep gaat nog een uurtje schuren, ik heb vrijstelling omdat de blog nog niet klaar was, lucky me!
We genieten enorm van het goede weer hier en de leuke omgeving waar we deze week mogen werken en verblijven. We voelen ons erg gezegend en hopen met elkaar een goed stuk werk te kunnen leveren, voor de Dorcas mensen die hier werken maar ook voor de kinderen die er gebruik van zullen gaan maken. Glorie aan God!
Dank aan onze gezinnen die ons hebben laten gaan om dit werk te doen, we houden van jullie!
Namens de groep
Ailje