Beige

Vandaag is beige wat beige hoort te zijn.
Vandaag is beige van rood wit blauw.
Van heel mijn hart voor jou.
Schreeuw van de beigebedekte daken dat ik van je hou.
Vandaag is beige gewoon weer liefde tussen jou en mij.
Een lege iPhone. Een paar minuten vertraging met de metro. Vergeten de was uit de wasmachine te halen. Dat waren echte problemen, tót dat ik deze week met Dorcas mee mocht naar de Oekraïne. Maar na het zien van zoveel armoede, zoveel bij voorbaat bijna al kansloze kindjes, verschijnt het schaamrood me op de wangen. Ik mag niet klagen, hoe lekker ik dat af en toe ook vind.
Dit jaar ging m'n pa weer met Henk mee klussen voor het goede doel. Tussen de zigeuners. Met een groep gelovige mensen. Meer wist ik er niet van. Van de snelle Amsterdamse reclamewereld naar een land verscheurd door oorlog en armoede. Hoe zou dat contrast bevallen? Wat zou dat met me doen? En zou ik hele dagen in de kerk zitten? Vragen die door m'n hoofd schoten. Maar ik dacht, nieuwe werelden, nieuwe mensen, nieuwe verhalen, nieuwe ideeën; ik ga mee!
Als échte ochtendmens zijnde schrok ik er niet van toen pa zei dat we om 6 uur naar Zaventum zouden vertrekken. Not... Maar goed, ik dacht, één keertje vroeg opstaan deze week zal nog wel lukken. En na 2 uurtjes in de lucht hangen werden we door Ailje en z'n vrienden opgepikt op Ferihegy Airport in Budapest. In de bus; Ailje achter het stuur, Volker als TomTom en Gert-Jan en Willem om de banken vakkundig warm te houden. Bij een Hongaarse Sanitaire Voorziening (lees: de bosjes) ontmoette ik bus 2; Henk, Gerard, Marleen & Alex. Dit zijn dus gelovigen! Op het eerste gezicht hele normale mensen. Zou schijn bedriegen? Maar al snel ontdekte ik dat het stuk voor stuk mooie mensen waren met het hart op de juiste plaats (en het gevoel voor humor ook trouwens!!).
Onze eerste stop was het weeshuis in de Oekraine. Dit heeft enorme indruk op me gemaakt. Natuurlijk doen ze verschrikkelijk goed werk, maar het blijft even slikken als je een doofstom meisje in een afgesloten bed heen en weer ziet wiegen. En met haar nog meer gehandicapte schatjes. Mooi was dan ook dat iedereen van ons zich over hen bekommerden en zo een lach op de verschillende gezichtjes verscheen.
De dag erna zijn we een Roma dorp in gegaan. Tientallen kleine Roma kindjes, sommigen in trainingsbroekjes, sommigen in complete tuxedo's, leven in hutjes en huisjes waar je in Nederland je honden nog niet in zou rond laten lopen. Mooi was dan wel om te zien met wat voor enthousiasme die kids hun longen uit hun lijfjes zongen in de kerk. Vond ik echt waanzinnig leuk. Marleen zat aan de mannenkant, maar dat zag ik maar even door de vingers ;)
De dagen daarna zijn we met z'n allen naar de camping gegaan. Het was gezellig, we hebben gezwommen, ge-bingo'd, en ge-aqua-jogged... Nee het was hard werken. Over 4 weken lopen hier honderden kindjes uit het Ukrainse oorlogsgebied rond. Kindjes die deze bizarre strijd, als is het maar voor even, mogen ontvluchten. Aan ons om hun een mooi onderkomen te schenken. 15 huisjes moesten opgeknapt en met name geschilderd worden. En alles beige. Beige beige beige. Dat is blijkbaar dé mode kleur van Debrecen.
Daar over gesproken, we staan nu op het punt om deze mooie stad op onze laatste avond samen te gaan bezichtigen. Het schijnt er schitterend te zijn. Ik hoop vele mooie gebouwen in de meest uiteenlopende kleuren, want ik kan geen beige meer zien...
Bij deze wil ik alvast mijn nieuwe vrienden bedanken voor een onvergetelijke en dankbare reis. Ik ben blij dat ik dit heb mogen meemaken.
Groet Albert Vegers
donderdag 21 mei 2015 17:27