Dag 7 en 8

Dag 7 en 8

Als je een paar dagen hier bent en je je draai in je werkzaamheden weer wat gevonden hebt begint het lastig te worden om weer een smeuïg verhaal uit de mouw te schudden. Jan is best behulpzaam daarin en begint items aan te dragen die inderdaad het vermelden waard zijn, maar hij begint ze dan ook meteen uit te werken. Als je dan zelf onder de pet ook een zin aan het formuleren bent dan raakt dat met elkaar in conflict. Gelukkig herkende hij deze gevoelens van frustratie en is hij nu steekwoorden aan het opschrijven en een biertje aan het inschenken, zeer nuttig.
Voor de mensen die van getallen houden heb ik hier een rijtje.
In de 5 dagen dat we gewerkt hebben hebben we ter voorbereiding op het schilderen 1.78 meter schuurpapier gebruikt. Om te voorkomen dat het zicht beperkt zou worden door al teveel verf op de ramen is er anderhalve rol afplakband van onbekende lengte weggeplakt, ondergesmeerd en weer verwijderd. Om te voorkomen dat we dingen gingen zien die er niet waren moesten we af en toe de ramen flink openzetten, ook weer niet te lang want met 14 graden is het nog lang geen zomer te noemen. Maar daar schijnt volgende week verandering in te komen, 28 graden op maandag naar het schijnt.
Het uiteindelijke doel, verfraaiing van het interieur, is uiteindelijk bereikt door het door middel van kwast en roller verspreiden van zo'n zes liter verf in de kleuren wit blauw en oranje. Deze laatste kleur is nergens meer te zien, dit was grondverf.
Als je in deze omgeving wat rondkijkt valt het op dat netheid en goed onderhoud niet hoog op het prioriteitenlijstje staat. Dit is ook niet verwonderlijk want de werkloosheid is hier groot en de lonen laag. LiA vindt dat de kinderen en jongeren en hun families in een nette en rustige omgeving ontvangen moeten worden, vandaar dat wanden, deuren en kozijnen in wit uitgevoerd moeten worden, buiten is een mooie kleur blauw gebruikt voor deuren, ramen en attributen.
Donderdag was een bijzondere dag omdat we in de namiddag naar Jeruzalem zouden gaan met Tineke en Fatmeh. We zouden daar de maandelijkse gezamenlijke avond bijwonen van de organisatie waar wij een aantal jaren geleden ook door uitgezonden zijn geweest. Dit is een avond van ontmoeting van het merendeel van de mensen die nu nog aan deze organisatie verbonden zijn. Het was een heel hartelijk weerzien met bekenden van toen. Ook Jan heeft het als zeer bijzonder ervaren om voor een avond deel uit te maken van deze speciale familie. Wij hadden op de valreep nog even een supermarkt op de route bezocht om ijs te kopen, als je wat lekkers meeneemt wordt dit altijd zeer gewaardeerd. Een van de aanwezigen die twijfelde of hij wel gebruik zou maken van het toetjesbuffet was snel om toen ik de wijze woorden van mijn dochter Joanne sprak: toetjes gaan niet naar de maag, ze gaan naar het hart.
Teruggekomen in Jemima, na een nachtelijke slingertocht over de West Bank, kwam ik er achter dat mijn rugzak met camera en iPad nog lag op de plaats waar Jan hem neergelegd had in Jeruzalem. Daardoor werd het contact met het thuisfront ernstig bemoeilijkt. Zoals bekend kan de telefoon van Jan als overleden beschouwd worden, als de andere verbindings lijn met het thuisfront in Jeruzalem ligt en mijn telefoon met Israëlische simkaart niet naar het buitenland wil sms'en wordt het wat lastiger allemaal. Gelukkig was Tineke bereid mijn tas in Jeruzalem op te halen omdat ze daar toch moest zijn om haar gemaal, die vandaag weer ingevlogen werd en zich per bus naar Jeruzalem had laten transporteren, op te halen.
Nu is het weekend ook voor ons aangebroken, we hebben ons met pinda's en bier op de bank verschanst in afwachting van het weekend. Morgen om half 10 staat Khalid klaar met zijn taxi om ons naar Herodion te brengen, dit is het enige wat vast staat, voor de rest is het een verrassing.
Jullie horen nog van ons!

Shalom, Salam,

Jan en Ailje.