Lang lang weekend verhaal

Je kan soms de gedachte krijgen “ ik had nog wel even naar de kapper gemogen “ als je ‘s avonds voor het naar bed gaan in de spiegel kijkt en bedenkt dat je de volgende dag om half 9 een afspraak hebt met een belangrijke opdrachtgever.

In Nederland ben je dan te laat, hier niet kwam ik gisteravond achter toen we om half 11 in de avond over een over het algemeen slecht verlicht en geasfalteerd smal weggetje een overdadig verlicht dorpje inreden. Winkels nog gewoon open, niet al te druk natuurlijk, meer voor de gezelligheid. Maar de plaatselijke barbier was nog druk bezig, moet je in Nederland om komen.

Reden van deze late rit was een christmas party van de 3 Garnett tieners bij de familie van een aantal kinderen die ze kennen van de bijeenkomsten van mensen die thuisonderwijs geven aan hun kinderen. Voor zover ik het begreep was deze familie hier gekomen om een of ander goed werk te verrichten maar kwamen ze erachter dat ze veel beter flink geld konden gaan verdienen en daar goede dingen mee gaan doen of anderen er mee supporten. Dus hebben ze een beveiligingsbedrijf opgezet om hotemetoten te beveiligen in dit onrustige deel van de schepping.

Sharon vroeg ons mee om hen weg te brengen en dan in Amman koffie te gaan drinken of zo. Het feestje duurde van 18 tot 21 uur en ze zou daar wachten. Wij vonden het een goed idee en nodigden hen uit om ergens wat te gaan eten met zijn vieren plus Lucy, de jongste Garnett telg.

Laurence koos voor de westelijke route over Jerash omdat de familie in een van oudsher christelijk dorp woonde aan de westkant van Amman. Het is een mooi glooiend landschap met het en der bos en veel dorpjes en olijfbomen. Dit zag je op de terugweg in het donker nog veel mooier, de dorpjes dan he.

De maaltijd was overheerlijk, mixen grill met verschillende salades en diverse soorten brood, groot glas lemon en mint erbij en onze avond kon niet meer stuk.

Als je hier uitgegeten bent krijg je van het huis nog vaak een klein kopje koffie en een stukje baklava. Hier bleef men niet achter al vonden we het wel wat overdreven dat we hierbij nog een klein bordje en een vork kregen. Ze wilden echter nog niet van ons af want er werd eerst nog een schaal fruit op tafel gezet en daarna nog een aantal schaaltje met diverse puddingen, en we zaten al zooooo vol!Toch wel wat anders dan in Nederland waar je iedere slok koffie dik moet betalen.

Zondag deels klusjes gedaan in het huis van L en S en de middag al lezend doorgebracht. We hadden besloten om niet mee te gaan naar hun huisgemeente, deels omdat het erg vermoeiend is om de hele dag in het Engels te communiceren en deels om het eigen zondagmiddag gevoel van niks doen ook nog wat te hebben. Het is moeilijk om hier een dag apart te zetten. Vrijdag en zaterdag is het weekend . Op vrijdag zijn er wel wat winkels dicht maar lang niet alles. Zaterdag is shopping day , wij hebben Mafraq bekeken en heerlijke lange jassen gekocht . We durven er niet mee over straat maar voor in huis en de caravan zijn ze geweldig.

Henriette merkt wel eens op dat ik alleen maar schrijf over de dingen die ik doe en maar weinig over het werk van LIA. Dit komt omdat het team, deze weken aangevuld met Henriette, het echte werk doen. De bezoeken voorbereiden, ervoor bidden en het daadwerkelijk afleggen van de bezoeken. Ter plekke de verhalen horen en de situaties zien waarin vele families verkeren. Van wat ik hoor is het soms zo schrijnend. In ieder huis waar het team komt wordt het evangelie gedeeld en als het mag wordt het bezoek afgesloten met gebed. ( dat mag bijna altijd)

Mijn werk bestaat uit de dingen te doen waarvoor het team geen tijd heeft maar die het werk in het centrum en het wonen in het huis wel zo gemakkelijk en prettig maken.

Ik weet wel wie het zwaarder hebben, zowel lichamelijk als emotioneel.

Dat ben ik niet, al vertel ik misschien leuke verhalen.

Er wie ere toekomt:

Het team van Love into Action.

Let us love, not with words of speech butin actions and truth.

Salaam,

Ailje[e-38] Henriette