Dag 9

Dag 9

Dit is weer eens een dag met van allerhande belevenissen, ondanks dat ik gisteren begon met de mededeling dat het soms lastig schrijven is als je niet zoveel beleeft werd het toch nog een behoorlijke aflevering. Vandaag was een geheel andere dag.
Gisteren in de taxi de afspraak gemaakt dat Khalid ons naar Het Herodion zou brengen. Gisteravond liep ik nog even naar het onderkomen waar de vrijwilligers wonen om Elleke te begroeten. Elleke is een oud baanbreekster die ook bij LiA heeft gewerkt maar nu aan haar derde periode in Jemima gaat beginnen. Ze had ook een vriendin meegenomen, Ineke die eerst alleen een weekje vakantie zo komen vieren. Maar bij nader inzien toch maar een paar maanden bij Aleh gaat werken,dit is een Israëlische organisatie in de gehandicapten zorg. Toen ik van onze plannen vertelde leek het hen wel wat om mee te gaan, zo konden we de taxi kosten dus door 4 delen. Dat vinden wij natuurlijk wel prettig ja ja.
(Jan en ik zijn het afgelopen uur even wezen eten. We hadden geen zin om ver te lopen dus kozen we voor een restaurantje in het oude deel van Beit Jala. Henriette en ik zijn er in het verleden meerdere keren langs gelopen met de gedachte: je zal daar moeten eten. Dat lag eigenlijk het meest aan de grote bbq naast de ingang waar altijd wel iemand, vaak in rookwolken gehuld, kip onderdelen aan het roosteren is. Al met al ziet het daar aan de buitenkant niet al te appetijtelijk uit. Er zaten echter best veel locale mensen binnen dus Jan en ik besloten het te wagen. Wij kozen een tafeltje uit en voordat we onze jassen over de stoelleuning hadden gehangen klapte een van de medewerkers een aantal schoteltjes met houmous, salades, knoflooksaus( de lekkerste die ik ooit geproefd heb) en olijven op tafel, we zaten 10 tellen rond te kijken toen hij alweer naast ons stond en iets vroeg waar we 'yes please 'op antwoordden.
Weer 10 tellen later werden er 2 bordjes met kiponderdelen van de bbq alsmede een bordje pita's afgeleverd. De term fastfood kwam hier in een heel ander daglicht te staan. Alles smaakte heerlijk en bij de kassa aangekomen namen we graag voor lief dat een en ander ILS 30 meer kostte dan Jan bedacht had. De kassa was trouwens ook een verhaal apart. Die stond in een hoekje en ervoor zat een oude man, ingeklemd tussen een kast en de kassa. Wij denken dat dit de grondlegger van deze toko was en dat hij zijn zoons verboden had ook maar iets te veranderen aan het interieur of om schoon te maken. Deze nestor had de taak om de smoezelige kassa te bedienen. Gezien de leeftijd van het apparaat had hij enige ervaring moeten hebben. Er ging echter iets verkeerd met de knopjes want onverwachts kreeg hij de kassalade tegen zijn ongeschoren onderkaak.)
Half tien maakte Khalid zijn opwachting bij ATM en reed ons in een kalm tempo langs allerhande voor ons onbekende wegen naar Herodion. Herodion was een van de paleizen van Herodes. Het is een uitgebreid complex van paleis, amfitheater, badhuizen, cisternen en gangenstelsels uit de tijd van de Joodse opstanden tegen de Romeinen. Het lijkt vanuit de verte wel wat op een vulkaan, dit komt doordat het paleis later in een kunstmatige heuvel is verpakt. Het uitzicht van bovenaf was schitterend. In het noorden Bethlehem en Beit Sahour, daarachter waren de hoge gebouwen van Jeruzalem nog te zien. In het westen en zuiden de heuvels van Judea en in het oosten in de verte de Dode Zee en Jordanië.
Na 1.5!uur kijken en wandelen kwamen we weer bij Khalid en we vroegen hem of het mogelijk was om langs de Salomon Pools te rijden. Dit bleek mogelijk en op deze manier doorkruisten we weer een deel van Judea wat we nog niet kenden. Oa het plaatje Artas, waar tegen een berghelling een mooi klooster was gebouwd. Na nog een kwartiertje over wegen waar een asfalteermachine een hoop goed werk zou kunnen doen kwamen we bij de Salomon Pools. Dit zijn drie immens grote en diepe bassins door mensenhanden gemaakt ten zuidwesten van Bethlehem die voorzagen in de watervoorziening op het Tempelplein ten tijde van de tempel. Deze bassins liggen 20 meter hoger dan het Tempelplein en het water stroomde door een ingenieus buizenstelsel naar Jeruzalem.
Toen we weer in Bethlehem waren besloten we eerst falafel te gaan eten. Onderweg ernaar toe werden we onderschept door Alladin, een neringdoende op de route waar we al een behoorlijke gezamenlijke geschiedenis mee hebben. We beloofden hem om na het eten terug te komen om hem de gelegenheid te geven " zijn shop te showen".
Na het eten stond hij ons alweer op te wachten. Elleke en Ineke ( hoe krijg je ze bij elkaar) riepen om het hardst niets nodig te hebben, maar ze kwamen beiden met een tas naar buiten (ik heb weer credits opgebouwd bij Alladin)
Na deze ontmoeting scheidden onze wegen en kwamen Jan en ik via een praatje bij onze habibi (goede vriend/ schat) Sammy, een wandeling naar de bus en een kort ritje met de bus aan op het hoogste punt van Beit Jala. Hier hoefden we alleen nog maar af te dalen en we bevonden ons bij Hosh Jasmine, een soort hippieachtige eet en drinkgelegenheid met een geweldig uitzicht op de Judeese heuvels. Ik had deze tent ontdekt door een EO programma van Kefa Allush, een christen Palestijn die diverse tv programma's voor de EO heeft gemaakt. Dit was een aflevering uit de serie van Nineve naar Nazareth waar hij de Christen Palestijnen op de WestBank ontmoet. (Het kijken waard) toen ik bij het afrekenen zei dat ik hem op de Nederlandse tv had gezien kregen we al snel weer een leuk gesprek en liet hij ons het verschil proeven tussen industriële Arak en zijn authetiek gemaakte. Voor de liefhebbers: dit is het verschil tussen goedkope- en single malt whisky.
Morgen weer een dag Jeruzalem.

Shalom aleichem,

Jan en Ailje.